پاسخ امام زمان عج به همه ما مدعیان انتظار

تو که خود مدعی دوستی و مهر شدیدی!
که به هر شعر جدیدی،
و ز هجران و غمم ناله سرایی، تو کجایی؟

تو که یک عمر سرودی «تو کجایی؟» تو کجایی؟

باز برگو  که مگر کاستی ای بُد ز امامت؟
ز هدایت،؟
ز محبت،؟
ز غمخوارگی و مهر و عطوفت؟

تو پنداشته ای هیچ کسی دل نگران تو نبوده؟
چه کسی قلب تو را سوی خدای تو کشانده؟
چه کسی در پی هر غصه ی تو اشک چکانده؟
چه کسی دست تو را در پس هر رنج گرفته؟
چه کسی راه به روی تو گشوده؟

چه خطرها به دعایم ز کنار تو گذر کرد،
چه زمان ها که تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر کرد…

و تو با چشم و دل بسته فقط گفتی کجایی!؟
و ای کاش بیایی!

هر زمان خواهش دل با نظر یار یکی بود، تو بودی …
هر زمان بود تفاوت، تو رفتی، تو نماندی.
خواهش نفس شده یار و خدایت،!!
و همین است که تاثیر نبخشیده دعایت،
و به افاق نرسیدست صدایت،
و غریب است امامت.

من که هستم،
تو کجایی؟
تو خودت! کاش بیایی.
به خودت کاش بیایی.